Samen met de geridderde fotograaf fiets ik de Weerdhuisweg af tot net voorbij de Dwarsweg een pad linksaf naar de nummers 33 t/m 37. Voor het eerst in mijn leven bel ik aan bij nummer 37 bij de familie Eikelboom. De grote warmtewisselaar naast de voordeur toont, dat we niet te gast zijn bij een stel , waar de tijd stil heeft gestaan.
Binnen treffen we een monter stel Derk en Derkje, roepnaam Deisy Eikelboom. Getrouwd 1 mei 1963 zoals een copy van de trouwakte vermeld, die de vertegenwoordiger van de gemeente Dalfsen wethouder Ramerman(tevens bijna buurvrouw) meegebracht had, en dat is vandaag precies 60 jaar geleden.
Deisy laat zich ook vanmiddag niet verwennen, maar zorgt met dochter Dea voor het nodige gebak en koffie voor de gasten. Veel hulp heeft het paar niet nodig, want ze zijn nog geheel self-supporting. Ondanks verwoede pogingen van de kinderen om te helpen met de schoonmaak doen ze nog steeds alles zelf.
83 zijn ze allebei en ze wonen ook alle 60 jaar op dezelfde stek. Samen met hun zoon wonen ze onder hetzelfde dak, dat overigens goed geïsoleerd is want ze zijn zeer energiebewust. De kast naast de voordeur zorgt voor de warmte en een serie zonnepanelen voor de nodige elektriciteit. Nee de energiecrisis gaat aan dit adres voorbij.
Toen Derk meer dan 6 decennia geleden bij het station van Dalfsen een dame zag fietsen met een vriendin achterop, bood hij, hulpvaardig als hij is, de vriendin een lift aan. De dame, die luisterde naar de naam Deisy, is nooit meer van zijn zijde af gegaan en is nu al 60 jaar zijn vrouw.
Geboren aan de Haarweg verlopen de kinderjaren niet voorspoedig, want op 5 jarige leeftijd krijgt hij polio, een aandoening, die er toe leidt dat hij op zijn 44e arbeidsongeschikt raakt. De werkzame jaren was hij in dienst van Ankersmit in Deventer en later in het het meeltransport bij Schaapman.
Ondanks zijn afkeuring zit hij niet bij de pakken neer en is hij 20 jaar conciërge geweest op “de kippenschool” aan de doktersbrug. Ook is hij actief geweest voor de Zonnebloem en is hij druk met tuinieren, met name fuchsia’s en zijn koolplanten verkocht hij tot in de verre omtrek.
Behalve de motor mag Derk alle voertuigen besturen. In 1963 heeft verkeersexamen gedaan in Zwolle. Het theorieboekje met 47 vragen kwam uit de kast en met een paar bochtjes achteruit met een iets grotere auto was het praktijkexamen ook gepiept.
Deisy was altijd bezig met het huishouden en stond altijd klaar voor de kinderen. Uit school stond er altijd een kopje thee klaar en als al eerder vermeld houdt zij het huis nog steeds zelf schoon. Derk moest dan wel de stofzuiger naar boven dragen, maar dat probleem in inmiddels opgelost: ze hebben twee stofzuigers. Voor de bovenramen moest ze dan op de tafel gaan staan om ze streeploos schoon te krijgen. Dat wordt haar nu trouwens verboden.
Veel hebben ze samen verbouwd, de kap is helemaal geisoleerd en ze zitten er nu warmpjes bij. Rond tien uur ’s morgens gaat de tv even aan voor het dagelijkse nieuws en ook de aandelenkoersen worden nog bijgehouden al hebben ze zelf geen aandelen. Naar sport wordt niet gekeken, hooguit paardensport, en als de Nederlandse zenders niets leuks te bieden hebben zappen ze naar een Duits showprogramma.
Behoefte aan vakantie is er nooit geweest. Ze zijn wel eens een keer met de familie weggeweest, maar dat hoeft van hun niet persé. Ze voelen zich het meest gelukkig op hun eigen vertrouwde stekkie en ze hopen daar nog jaren van te mogen genieten. Geluk zit voor hen in de kleine dingen en niet in verre reizen. Nee voor hen is geluk: heel GEWOON.
We maken plaats voor wat familie en nemen afscheid van een gelukkig paar. Derk, Deisy en familie bedankt voor het leuke gesprek, veel plezier zaterdag met het knalfeest en op naar de 70 jaar. Namens de redactie nogmaals gefeliciteerd.
Tekst: Willem van Trui
Foto’s: Hans Heerink
