40 jaar Lemelervelder – Diervrienden Geissler van het Heidepark

Het Heidepark is ontegenzeggelijk een van de mooiste plekjes van Lemelerveld. Eeuwenoude bomen en de voormalige school, daterend uit 1882, schrijven er overduidelijk een hoofdstuk van de plaatselijke geschiedenis.
Vijf jaar geleden kwam de heer Gustav Geissler (wie hem niet kent, is een vreemde in Jerusalem) in het bezit van het oude gebouw en tevens van de nabijstaande woning. Vrijwel alle Geisslers hebben op die school gezeten. Onlangs vond Gustav nog de aanwijsstok van meester Hidding en schonk hem aan diens zoon, die het opvoedkundig gereedschap piëteitsvol in ontvangst nam.

Gustav’s grootvader (1856-1940) kwam als 15-jarige jongen met de familie Kampf mee van Duitsland naar hier en werkte op de suikerfabriek. Het dorp was toen nog geen 20 jaar. De vader van Gustav begon in 1918 een rijwielzaak en opende later het eerste plaatselijke garagebedrijf. Op deze gelegde basis heeft de huidige Geissler verder gebouwd. Reeds als schooljongen heeft Gustav meegeholpen aan de elektrificatie in en om Lemelerveld. Hij viel meermalen uit masten en stond menig keer onder stroom. Als bij onweer en storm de draden het begaven, klom Gustav, het natuurgeweld tartend, de gladde palen in om de mensen licht in de duisternis te brengen.

De heer Geissler en zijn echtgenote hielden altijd al veel van dieren. Eenmaal wonend op het Heidepark kon een hartenwens in vervulling gaan; het houden van allerlei beesten.

Dierentuin

Hun erf mag gerust een dierentuin heten. Er zijn, naast het gewone “goed”, drie lama’s; vader, moeder en zoon, die met trots geheven hoofd langs de hekken schrijden. Een kameel slentert door zijn wei. Het dier is drachtig; dus over een poosje zal het wel zijn van: hoeveel is één en één kameel. Enige hangbuikzwijntjes scharrelen lustig knorrend op hun koddige pootjes rond. Achter in de tuin liggen de herten in de schaduw van de eiken reuzen te herkauwen.
Terwijl de heer en mevrouw Geissler in de warme septemberzon buiten een kopje thee drinken, komt een piepjong hertje uit het struikgewas huppelen. Het begint ijverig aan de theemuts te knabbelen en springt zijn menselijke-vrienden op schoot en likt hen in het gezicht. “Dit beestje hier,” zegt mevrouw Geissler, had bij de geboorte zijn moeder verloren. Ik breng het groot met de fles. “Ja,” vindt Gustav, “het is een kind van ons.”
Hij vertelt nog dat al veel Lemelervelders en campinggasten de tuin regelmatig bezoeken en brood en groente-afval komen brengen. Hij wil zijn hobby zeker niet voor zichzelf houden. Men mag gerust komen kijken. Schoolklassen onder leiding van hun leerkracht zijn uiteraard ook welkom.

Gustav Geissler is na vele tientallen jaren (hij is nu 62) naar zijn school teruggekeerd. In de lokalen heeft hij zijn machinerieën staan; hij sleutelt er aan auto’s waaronder enige oldtimers. Echter meer nog dan de vierwielers bemint hij de vier- en tweevoeters. Nog plannen voor uitbreiding? “Ik wil nog een paar kangoeroes hebben. Mocht dat er van komen, dan zet ik er een punt achter; anders gaan mijn vrouw en ik onder onze hobby gebukt en dat is niet de bedoeling.”

Naschrift:

Helaas is Gustav Geissler in 1985 op 66-jarige leeftijd overleden. Echtgenote Sjoukje Geissler-Woudsma is in 1986 verhuisd naar het dorp en heeft daar nog jaren met veel plezier gewoond. Later is ze naar Heino (Het Wooldhuis) verhuisd en daar in 2011 op 92-jarige leeftijd overleden. Nog steeds woont dochter Marian Ebbinge-Geissler met haar echtgenoot Roelof Ebbinge met veel plezier in de woning bij de oude Heideparkschool, waar ze in 1986 naartoe zijn verhuisd. Marian heeft net als haar vader les gehad op die oude Heideparkschool. Ook Marian en Roelof hebben iets met dieren, al is er geen sprake meer van een dierentuin. Ze houden op hetzelfde stuk grond enkele pony’s.

Foto’s, fotocollage en naschrift: Hans Heerink