Ik reed laatst op de snelweg achter een camper waarop de tekst stond te lezen:
Alleen ben je sneller, maar samen kom je verder.
Een mooie tekst, die mij onmiddellijk deed denken aan de Roparun 2022. Een avontuur die ik in het pinksterweekend hebt beleefd met team Sukerbiet. Als ik voor dit evenement met anderen over sprak dat ik hier aan mee zou doen, kreeg ik grofweg drie reacties:
- Ie bunt kats nie wies
- Wat goed dat jij inzet voor dit goede doel
- Wat een sportieve uitdaging
Ik heb het geluk dat ik gezegend ben met een gezond lichaam, anders was het ook niet mogelijk om 70 km te hardlopen in 48 uur, maar dan moet er wel getraind worden. Nu ben ik een luie sporter, ik train liever niet meer dan noodzakelijk is. Maar dan wel zo’n één die eigenwijs genoeg is om niet achteraan te lopen.
Nog even de Roparun in het kort: een non-stop estafetteloop van 560km in 48 uur voor het goede doel. Het geld is bedoeld om projecten te financieren die het leven van mensen met kanker, voor zover mogelijk, veraangenamen.
Nu zal ik proberen om de bijzonderheden van deze Roparun te beschrijven zoals ik deze beleefd heb, maar niet alle details van deze 48 uur. Anders wordt het een verhaal van 10 kantjes.
Zaterdagmorgen 4 juni was ik vroeg wakker, had toch wel enige kriebels in de buik. Ik was ruim op tijd bij Loonbedrijf Roelofs. In de voorbespreking werd ons duidelijk gemaakt dat we niet voor de snelste tijd zouden gaan, maar dat het vooral belangrijk was om te genieten van dit evenement.
We vertrokken om 8.00u met het hele team in een kolonne naar de startlocatie op vliegbasis Twente. Daar aangekomen was ik behoorlijk onder de indruk van wat voor een gigantisch evenement de Roparun is: 220 teams die trucks, busjes en een twintigtal teamleden hebben meegenomen. Dan de organisatie met auto’s motorfietsen en Zelfs 2 ANWB wegenwachtbusjes ter ondersteuning van de teams.
Ondanks die grote menigte was de sfeer zo relaxt en warm, dit was echt fijn om hier te zijn.
Voor team Sukerbiet om klonk 12.30u het startschot. Team 1 mocht de eerste shift van 4 uur lopen. Omdat ik in team 2 zat, ging ons team met de trailer en begeleiders richting de brandweer in Coevorden, om daar ons basiskamp in te richten. Onze nieuw gebouwde trailer had daar veel bekijks, dat wij een eerstejaars deelnemersteam waren daar begrepen ze niets van (met zo’n professionele uitrusting).
Vasse – Coevorden 16.00u – 20.00u
Eindelijk kon team 2 (Chauffeur Jan, navigator Henk-Jan, fietsers Mathijn en Paul en lopers Eric, Bernadet, Rianne en ik) in het busje stappen om op weg te gaan naar Vasse.
Daar zouden wij team 1 aflossen en zou onze shift van 4 uur starten om met z’n vieren naar Coevorden te gaan lopen. Eric nam het stokje van groep 1 over in Vasse, die liep tussen de twee fietsers 2 km verder op de route, daar stond het busje met de volgende loper Bernadet klaar om het stokje over te nemen, weer 2 km verder was ik als loper de 3e in het rijtje, nogmaals 2 km verder gaf ik het stokje door aan Rianne en daarna was opnieuw Eric weer aan de beurt.
Zo liepen we onze shift van 4 uur achter elkaar door, daar stond het team 1 ons weer op te wachten voor hun shift van 4 uur. Dit riedeltje herhaalde zich continu, ruim 48 uur lang en de route van 560 km, die liep van Twente een stuk richting het noorden en dan naar Rotterdam.
Wat ik me herinner van de eerste shift is als ik eerlijk ben, dat het lopen niet echt lekker ging. Ik weet niet wat het precies was, maar het leek wel of ik stroop in de benen had. Het was wel druk met lopers en busjes die allemaal nog dicht bij en langs elkaar heen liepen en reden. Wat was ik blij om de bus van groep 1 te zien in Coevorden voor de aflossing.
Nadat we afgelost waren door team 1, gingen we weer naar het basiskamp in Coevorden waar onze trailer stond. Daar aangekomen stond onze kok Harrie ons op te wachten met een bord heerlijke macaroni met een uitsmijter (we moesten goed blijven eten) we konden ons douchen, rusten en wachten op onze volgende shift.
Emmer-Compascuum – Wedde 0.00u – 4.00u
Rond 23.15 stapten we weer in het busje om af te reizen naar Emmer-Compascuum waar we team 1 zouden gaan aflossen. Het was inmiddels pikkedonker en om te lopen was het oersaai. De route liep over de Drentse landerijen, het enige wat ik zag was het achterlichtje van de fiets van Mathijn. Door de verlichting van Paul die achter me fietste, kon ik enigszins zien waar ik moest lopen.
Tijdens deze shift heb ik regelmatig gedacht van: is dit nou leuk en waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen. Af en toe liep je (midden in de nacht) langs tentjes en feestende mensen. Daar kreeg je dan weer een beetje energie van. Ook Paul en Mathijn wisten je met het slappe geouwehoer bij de les te houden. Al kregen die ook later last van de vermoeidheid en de kou.
In Wedde stond onze verlossing, team 1 klaar. Wij snel met ons busje naar ons basiskamp in Sellingen, daar weer eten en proberen wat slaap te pakken.
Valthermond – Coevorden 8.00u – 12.00u
Eindelijk gaat het lopen lekker, de dag ontwaakt en iedereen begint zijn draai te vinden Fietsers Mathijn en Paul zijn lekker op dreef. Op een gegeven moment lagen die op de rug in een veld met suikerbieten (het symbool van ons team). Mensen langs de route waren enthousiast, de route liep door een Molen en door een bejaardentehuis. Kortom het feest was begonnen.
In Coevorden terug bij het basiskamp weer eten, douchen, rusten en daar was inmiddels ook fysiotherapeut Sven aangekomen om onze benen en lijf weer een beetje op te lappen.
Het was wel leuk om te zien hoe nieuwsgierige leden van andere teams vol bewondering onze trailer in en uit liepen. De filmploeg van de Roparun heeft zelfs nog een opname gemaakt van de slaaptrailer van ons team.
Aadorp – Markelo 16.00u – 20.00u
Dit was een onvergetelijke etappe, de route liep door een veestal, een emotionele Laan van herinnering (hier mochten we de namen van onze dierbaren met krijt op de weg schrijven), door een feestende menigte in het centrum van Almelo en door het Heracles Stadion.
Vlak voordat we bij het stadion aankwamen kregen we van Mathijn opblaasgitaren en gaven we een optreden in het stadion en gingen we uit ons dak met een luchtgitarenshow op Sad man’s tongue, een nummer van Volbeat. Later op de route stond mijn broer Cor en zijn Rianne mij aan te moedigen. En aan het eind van deze shift stond er mijn collega Edwin (in de regen) die daar geweldig mooie foto’s gemaakt heeft. Dit alles bij elkaar zorgde ervoor alsof het leek dat ik vleugels had gekregen.
In Holten stond de trailer opgesteld in het pand van Nido, daar konden we in de kantine eten, douchen in de doucheruimte en dan weer slapen in de trailer.
Loenen – Wageningen 0.00u – 4.00u
Het lopen in de nacht over de Veluwe was minder saai, door de straatverlichting was er meer te zien, er waren onderweg feestende mensen in tentjes langs de route. En midden in het bos begint Paul ineens het Pater Noster te zingen: “ik moest even de akoestiek testen”. Afijn de stemming was goed. In het busje waar altijd een koelbox met eten en drinken aanwezig was. Had onze kok Harrie ook een thermoskan met mosterdsoep meegegeven, het is niet te beschrijven dat zo iets simpels als een warm kopje mosterdsoep, zo verschrikkelijk lekker kan zijn. Het grappige is dat ik, als in nu mosterdsoep zie, ik aan die nacht en aan Harrie moet denken!
In Wageningen stond de trailer opgesteld bij een kantoor van Nido. Daar aangekomen weer eten, rusten en kwam Marjon Ruiter ook nog even langs om de benen en ons lijf los te masseren.
Beesd – Alblasserdam 8.00u – 12.00u
Ook weer een mooie route met feestende mensen (we hebben al dansend het verkeer ontregeld op een rotonde). Zijn getuige geweest van een indrukwekkend acapella concert van: jawel, onze Paul, in een mooi klein kerkje langs de Alblas. Trouwens het uitzicht tijdens deze route, langs het riviertje de Alblas, was schilderachtig mooi.
Maar aan het eind van deze shift sloeg het weer om, het begon me toch te regenen, wij schuilen bij een muurtje voor een huis. De mensen wenkten naar ons en ineens stonden we helemaal doorweekt te druipen bij wildvreemde mensen in dat huis. Geweldig dat dit toch nog kan en dat er nog “warme” mensen zijn.
Alblasserdam – Coolsingel 12.00u – 15.00u
Dit laatste stuk was zo georganiseerd dat team 1 en team 2 dit samen zouden gaan afleggen. Het betekende dat naast de 4 fietsers ook 7 lopers op de fiets achter 1 loper aanfietsten. Dit laatste stuk van ruim 25 km werd er gewisseld om de kilometer.
Wat erg jammer was, dat het ineens verschrikkelijk hard was gaan regenen. De tentjes met bandjes stonden voor heel weinig toeschouwers te spelen. En bij de diehards toeschouwers die er nog wel waren, daar hebben wij even tijd gemaakt om met hen mee te dansen en te feesten.
Dan komt het moment dat we de Coolsingel naderden, we werden opgewacht door ons begeleidingsteam van team Sukerbiet en zelfs een groep supporters die speciaal voor ons naar Rotterdam waren gekomen om ons over de eindstreep te zien gaan.
Die laatste meters zijn we met een bult kabaal, al zingend en dansend over de streep te gaan. Daar aangekomen mochten we op het podium gaan staan om onze medaille in ontvangst te nemen. Wat feest en wat mooi dat we deze eindstreep als groep, samen zonder grote problemen hebben gehaald.
Hierna ging de hele karavaan terug naar Lemelerveld, waar we werden ontvangen met een warm welkom van een menigte, familie, vrienden en supporters. Bij Reimink werden onder het genot van een glaasje nog wat sterke verhalen gewisseld. Hierna ging een ieder moe, maar voldaan naar huis. Vooral MOE.
Het valt niet mee om de belevenissen van deze ruim 48 uur beknopt op te schrijven. Dit is niet het hele verhaal, het is mijn verhaal, zoals ik het beleeft heb. Dan heb ik nog niet eens gesproken over de mooie gesprekken die er waren in het busje en bij de trailer. En over hoe we elkaar aanmoedigden en moed inspraken. Dat Yvonne en Wicher team 1 zijn komen aanmoedigen. Over het verhaal van de gehaktbal van Koen. Over de goede warme sfeer die er onderling tussen de deelnemers en organisatie heerste. Iedereen die hierbij betrokken is heeft een eigen verhaal waarom die wil bijdragen aan dit goede doel.
Er gaat veel eer naar de lopers, maar zonder een goed begeleidingsteam kunnen deze niet presteren en was de eindstreep nooit gehaald. Daarom wil iedereen die hierbij betrokken was bedanken voor hun inzet, op wat voor manier dan ook. Maar speciaal Yvonne en onze jongens, dat voor mij deze uitstapjes zonder problemen mogelijk zijn. En mijn trainer Mathijn, dat hij mij het vertrouwen heeft gegeven dat ik deze Roparun zou kunnen volbrengen.
Wat is het toch fijn om een beetje spiritueel, sportief en soms kats nie wies te zijn. Anders had ik dit avontuur nooit beleefd. Gelukkig ben ik dit niet alleen. Dankzij de duizenden lopers heeft de Roparun 3.400.000 euro opgehaald dat besteed gaat worden aan het doel van de Roparun:
Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven
Dit was mijn Roparun 2022, op naar het volgende avontuur de Alpe d’HuZes 2023 voor het KWF.
Groeten, Richard
Tekst Richard Huijsmans, Foto’s Hans Jansen en Edwin Edel
#teamsukerbiet.nl
#roparun.nl
