Al op jonge leeftijd had Eit van Asselt zijn plan getrokken: “ Als ik straks mijn eigen bedrijf heb,” zei hij tegen zijn vriendin Anita,” dan ga ik een dorpskrant uitgeven.” En hij heeft woord gehouden. Op negen april 1981 verscheen de eerste “Lemelervelder”, maar al op 26 september 1975 rolde het eerste geboortekaartje van de pers: dat van zijn oudste dochter Ivanka. Nu het weekblad veertig jaar bestaat is het niet meer dan logisch dat wij de aanjager van de krant , zij het postuum, in het zonnetje zetten. Dat zijn we aan zijn nagedachtenis verplicht.
Eit werd op twee februari 1947 geboren in Nijverdal en bezocht daar ook de lagere school. Al vroeg manifesteerde zich zijn interesse voor grafische technieken. Geen wonder dat hij naar de grafische school ging en wel in Zutphen. Toen dat goed ging volgde het Grafisch Lyceum in Utrecht. Zijn eerste werkkring werd een drukkerij in Nijverdal. Vrij spoedig daarna komen we hem tegen bij Hilarius in Almelo, waar hij zich vooral bezig houdt met de opmaak en de lay- out van het drukwerk. Eit heeft intussen ook een perskaart gekregen en maakt zich verdienstelijk voor het Twents Volksblad.
We schrijven het jaar 1968 als Eit op weg naar de kermis in Lemelerveld, ter hoogte van Zaal Reimink, Anita Duerink in het oog krijgt. Die maakt veel indruk en de knaap haast zich het vuurtje aan te wakkeren. Anita is een echte Lemelerveldse en werkt in Hasselt. Het is haar eerste betrekking als landbouw- en huishoudlerares na haar opleiding bij Rollecate in Deventer. Ze woont in Hasselt op kamers. De wederzijdse genegenheid groeit en in 1969 verloven de beiden zich. Omdat Eit nog thuis bij zijn ouders in Nijverdal woont, is het niet zo verwonderlijk dat hij ook regelmatig in Hasselt bivakkeert.
In 1972 wordt er getrouwd: ‘voor de wet’ in Nijverdal en ‘voor de kerk’ in Lemelerveld. Anita en Eit wonen dan nog in Hasselt. In 1975 verhuizen ze naar Lemelerveld, laten een huis bouwen en gaan aan de Vilstersestraat wonen, lekker in hun ‘eigen bedoeninkje’. Het is ook daar, in de garage, dat Eit, naast zijn gewone dagelijkse werk, een eigen drukkerij opstart. Voordat dat een beetje gaat lopen, moeten er heel wat zaken geregeld worden, maar laat dat maar aan Eit over. In een eerder stadium, tijdens zijn studietijd, had hij met een vriend al eens het plan opgevat om in Zwitserland een bedrijfje te beginnen. Alles was al in een vergevorderd stadium toen zijn vriend kennis kreeg aan een meisje en zijn hakken in de sloot trok: weg droom! Maar misschien maar goed ook, want anders was hij zijn Anita zeker misgelopen! Ook een drukkerij/uitgeverij in Hasselt zag Eit aanvankelijk wel zitten, maar de uitvoering van dat plan werd geblokkeerd door een plaatselijk gemeenteraadslid. Een andere gegadigde pakte het echter te groots aan, met als gevolg dat diens bedrijf binnen afzienbare tijd failliet ging.
Drukkerij Van Asselt begon intussen een beetje naam te maken met zijn zakelijk- en familiedrukwerk. Er is heel wat afgeflyerd voor het zover was, maar het begon te lopen. Zo goed, dat de aanwezige ruimte te klein begon te worden en men ging uitkijken naar mogelijkheden om uit te breiden. Nieuwbouw? Ja, dat zou prachtig zijn, maar was het haalbaar? Qua investeringen moest er flink gerekend worden. Gelukkig waren er ook een behoorlijk aantal familieleden en kennissen, die een handje wilden helpen. En het nieuwe onderkomen kwam er: aan de Ambachtsweg verrees een ruim en functioneel pand waarin Eit zijn vleugels verder kon uitslaan. En dat deed hij met verve.
Toen het bedrijf eenmaal goed begon te lopen, ging Eit werken aan zijn vooropgezette plan: een dorpskrant. Met hulp van Plaatselijk Belang en een enthousiaste werkgroep kreeg de krant gestalte.
Op negen april 1981 ging de eerste Lemelervelder de deur uit. Nu, na veertig jaar, verschijnt hij nog steeds in een omtrek van tien kilometer in de regio en met een oplage van drieduizend exemplaren!
Weet je overigens dat Eit een tijdje gespeeld heeft met de gedachte sportleraar te worden? En dat hij in Nijverdal bij de voetbalclub DES bekend stond als een puike voetballer? En dat hij, na zijn studietijd, gesolliciteerd heeft naar een betrekking op de drukkerij van het Europees Parlement in Luxemburg? Dat hij die baan niet kreeg, omdat hij een maand te oud was? Dat hij in het gezin thuis de middelste was van drie kinderen en niet onder dienst hoefde, omdat men hem vanwege de in zijn jeugd ontstane reuma afkeurde?
Af en toe werd alle inspanning even onderbroken voor wat ontspanning in de zon, bijvoorbeeld op een fijne plek bij de zee in Spanje. Het harde werken scheen toch zijn tol te eisen. Hoe ze ook genoten van hun verblijf onder de Spaanse zon, er was iets… Dat werd duidelijk in het vroege voorjaar van 2010. Eit was al langere tijd vermoeid en had ook wel eens pijn op de borst. De huisarts stuurde hem door voor nader onderzoek. De uitslag was desastreus: botkanker met uitzaaiingen, oorzaak onbekend, toekomstverwachting: terminaal. Eit overleed op acht juli 2010.
Eit heeft altijd met veel plezier gewerkt. En het was nooit saai met hem, thuis ook niet. Hij had ook snel binding met de mensen om hem heen: bij de voetbal, het carnaval, hij was er altijd en voor iedereen aanspreekbaar. Eit was gek met zijn dochters Ivanka en Marlous. Helaas heeft hij zijn drie kleinzonen niet meer mogen leren kennen. Jammer, dat het nu afgelopen is. Ik had een fijne, lieve man, en…. een die trots was op z’n bedrijf en zijn trouwe medewerkers.”
© Bert Rodenburg
