Ie mut oe bek is hooln, en meer luusteren.
Dat was de boodschap van mijn collega Douwe, die dit zei met een grijns op zijn gezicht tegen een bijdehante stagiaire.
Vervolgens kwam de uitleg: alles woar ie oaver proat dat weet ie ah, moar as ie noar mie luustert dah kun ie ok nog wat van mie leern………Ja Douwe is (echt wel een fijne collega) iemand met heel veel kennis en hij is soms heel duidelijk in zijn communicatie.
Hier moet ik nog regelmatig aan denken. Wijze mensen kunnen heel goed luisteren en zeggen dan de juiste dingen. Maar soms valt het mij op dat sommige mensen veel zeggen maar niets vertellen. Of dat ze hun onzekerheden overschreeuwen, want zolang ze praten hoeven ze niet te luisteren.
Op het sterfbed van mijn moeder was Pastor Marinus van den Berg bij ons thuis gekomen om ma de ziekenzalving te geven. Ma lag op bed en bijna iedereen van ons gezin zat in de huiskamer rond de tafel. Marinus vroeg ons ieder om te vertellen over ma, wat ze voor je betekende en Marinus luisterde alleen en maakte aantekeningen.
Het was mooi, ontroerend en soms verassend om te horen wat de gedachte aan mijn moeder bij iedereen losmaakte. Toen iedereen zijn zegje had gedaan stonden er volgens mij vijf woorden in het aantekenboekje van Marinus.
Direct hierna gingen we met zijn allen naar de slaapkamer van ma om samen te bidden en haar de ziekenzalving te geven. Het was heel bijzonder hoe Marinus de verhalen van de huiskamer, over ma, in zijn gebed naar voren liet komen. Echt mooi, hoe deze bijzondere man in zo’n korte tijd al deze verhalen kan samenvatten in een mooi gebed, met een kop en een staart. Dit is voor mij een dierbare herinnering geworden.
Wat ik nu vaak merk in onze huidige maatschappij. Is dat er steeds minder geluisterd wordt naar een ander en dat vooral IK heel belangrijk is geworden, dit vind ik een hele slechte ontwikkeling.
Ik merk en zie in gesprekken en interviews, dat deze gesprekken regelmatig worden onderbroken door een ander, dat degene die aan het woord is niet eens zijn zin kan af maken. De verteller krijgt dan misschien wel het gevoel van dat wat ik vind en vertel is niet belangrijk, maar dat het erover gaat van wat de ander vindt en uiteindelijk graag horen wil. Eigenlijk is dit asociaal en vaak een oorzaak van onnodige discussies.
Luisteren = Leren!
De aanleiding voor het schrijven van dit verhaal is een discussie van vanmorgen van mij met één van onze jongens. Vrogger mos ie luustern en ie oe stille hooln als ouderen aan het woord waren. In onze huidige maatschappij moet je assertief en weerbaar zijn. Dus hebben wij als ouders geprobeerd om onze jongens ook zo op te voeden. En er zijn momenten dat ik spijt heb als haren op mijn hoofd, dat dit best wel goed gelukt is………
Richard Huijsmans
