Nietsvermoedend gaat deze juf vorige week dinsdag naar haar werk. Bij school aangekomen bleek het niet een normale schooldag te worden. In het diepste geheim organiseerde Kindcentrum Heidepark een feestje ter gelegenheid van het (bijna) 50 jarig dienstverband van deze ouwe rot.
Op de foto, interviews handjes schudden, in het middelpunt van de belangstelling staan dat is niks voor Marijke. Ze moet gewoon met kinderen bezig zijn, ze iets leren. Vandaag wordt even lastig want alle ogen zijn op haar gericht. Op 1 augustus is het 50 jaar geleden dat ze de eerste stap zette in de school, waar ze inmiddels tot het meubilair hoort.
Door omstandigheden was deze journalist niet in staat om bij de festiviteiten aanwezig te zijn. En omdat zo’n bijzondere loopbaan toch wel aandacht verdient in de Lemelervelder wordt het interview gehouden een paar dagen na de happening. Ik meld me op de school op het afgesproken tijdstip maar geen Marijke. Ze was thuis, dus een paar straatjes verderop stond ze me al op te wachten. Binnen wacht de koffie en met haar man Henk schuiven we aan aan de eetkamertafel en gaat het al gauw over koetjes en kalfjes maar uiteindelijk komen we toch tot een soort interview.
Als 20-jarige Gooise schone solliciteert ze vanuit Naarden in Lemelerveld en werd ze aangenomen. Het opstarten was wat lastig, want ze had het idee, dat de mensen hier een andere taal spraken: het Sallands dialect voor “buitenlanders” vaak onverstaanbaar. Zelfs in de diverse vergaderingen werd dialect gesproken en dat terwijl Google translate nog niet bestond. In de Stentor hebt u kunnen lezen dat autochtoon Marcel Waaijerink een van haar leerlingen is geweest. Nou die beheerst het dialect nog steeds beter dan het ABN.
Na 32 jaar voor groep3(en 4) te hebben gestaan komt er een grote verandering in haar leven. In een file wordt haar auto door een achteropkomende auto met hoge snelheid “opgefrommeld”. Wonder boven wonder stapt ze schijnbaar onbeschadigd uit. Deze schijn bedriegt, want na veel onderzoeken en stapels formulieren en negen jaar procederen, wordt ze arbeidsongeschikt verklaard.
Als klap op de vuurpijl wordt ze twee jaar later als grof vuil aan de kant gezet door de toenmalige directeur in opdracht van OOZ. Dit heeft in haar bovenkamer nog lang nagedreund, maar een vechter als ze is, krabbelt ze weer overeind en gaat ze enkele dagdelen als vrijwilliger weer aan het werk als intern begeleidster. Al met al is ze nu dus 50 jaar verbonden aan de school. Reden voor een feessie.
Ze gaat nog door zolang haar gezondheid het toelaat. Geestelijk is alles nog prima in orde. Marijke, geflankeerd door haar man Henk, blijft maar praten en de gesprekken gaan ook over haar kinderen en kleinkinderen. De drie dochters zijn alle de liefde achterna gegaan en dat ging naar Leiden, Leidschendam en Hamburg en er zijn inmiddels 6 kleinkinderen.
Ze komen een dag eerder net terug met hun camper uit Duitsland om hun kleinkind van 3 weken te bewonderen. Terug naar Lemelerveld, waar de Naardense Marijke en Voorthuizense Henk volledig geïntegreerd zijn. Ze wonen in de Ds Keersstraat met leuke buren en nemen volop deel aan het sociale leven. Als ze na een bezoek aan het westen weer naar huis gaan, gaan ze, zoals Marijke zegt, weer weg uit de chaos en naar de heerlijke rust van ons dorp.
Als het gesprek ten einde loopt komt er geen duiveltje uit een doosje maar twee praatpoppen. Deze heeft Marijke op de kop getikt in Hamburg en ze gebruikt ze bij haar leerlingbegeleiding en daar heeft ze diverse successen mee behaald in de communicatie. Ik krijg even een prive-demonstratie hoe dat ongeveer in zijn werk gaat.
En daarmee sluiten we af. Met deze tante kan ik nog uren kletsen. Wat een gezellige en enthousiaste juf. Als ik ze had gehad in groep drie, was ik waarschijnlijk met plezier naar school gegaan. Maar ja ik moest het doen met Cootje Kessel 😥.
Marijke namens de redactie ook nog van harte met je jubileum en nog vele jaren
Tekst: Willem van Trui.
Foto’s: Hans Heerink
